Veertien keer hopen. Veertien keer toch een beetje treuren. En ook veertien keer opnieuw de moed bijeen rapen. En dan is veertien nog een laag getal. Daar ben ik me heel erg van bewust. Anderen zitten misschien wel aan 20 keer, of wel 100 of iets daartussenin. Maar ook al is het ‘maar veertien’, het zijn er toch weer veertien te veel.
Hoewel de meesten in onze omgeving wel weten dat nummertje vier een ‘work in progress’ is, weten ze niet altijd hoe lang dat al zo is. Of hoe toch iedere keer dat ik een dagje overtijd ben, de hoop opbloeit. En hoe iedere (veertien) keer wanneer die hoop de kop wordt ingedrukt, een stukje in mij daar even triestig van wordt.
Ik hoor velen het denken: je hebt toch al drie kids, wat loop je te treuren. Ja, dat is waar. Maar net als nummer 1, 2 en 3 heel gewenst waren, is nummer 4 dat ook. En als een wens zo groot is, kan ze niet snel genoeg uitkomen.
Omdat we het verschil niet te groot willen tussen de laatste twee (tussen de oudste 2 zit 5 jaar), besloten we deze keer wat vroeger te starten met ‘proberen’. Want vorige keer duurde het toch ook een jaartje voor ik zwanger was. Omdat we het ook niet te snel wouden, ging ik toch nog even terug aan de pil na de geboorte van Jackson. Even genieten van de tijd met onze kleine man stond op dat moment voorop. Even zien hoe het allemaal verliep met drie jongens in huis. En of de combo drie kids en werk wel lukten. Ook even afwachten of die wens zo groot bleef. En ja hoor, dat deed ze. Ze werd misschien zelfs nog een beetje groter.
Maar nu dus, 14 cyclussen later, is het nog steeds een wens. De zwangerschapstest ligt te wachten in het badkamerkastje. Ik ben twee dagen overtijd. Ik voel me niet zwanger, maar ik voel me ook niet niet zwanger. En ik voel ‘vanalles’, maar weet niet wat ik ermee aan moet vangen. Je zou denken dat je na drie kids wel weet wanneer je zwanger bent. Niet dus. Ik durf de test niet te doen. Want als het resultaat negatief is, gaan we op naar cyclus 15. Wie weet bij nummer hoeveel we dan eindigen.
Dus ook al ben ik nog maar 14 cyclussen bezig, ik ga toch even treuren als dat mag. Of je nu 1, 2, 5 of 20 maand of zelfs meer bezig bent. Elke maand is moeilijk. Elke wens is groot. Dus elke mama (in spe) heeft het recht een beetje te treuren als het streepje niet blauw kleurt. Een dagje of twee om even te treuren om wat had kunnen zijn en daarna jezelf weer bijeen te rapen en vol goede moed verder te doen.
To be continued…
