W
Het team
Hashtag Momlife is een blog door Naomi en Carina, zelf mama van vier en drie kids. Ze delen hun ervaringen als mama, en zijn daarbij niet vies van hun unplugged versies…
Ze zien wat af met ons, onze zesjarigen. We verwachten toch zoveel van hen. Op tijd opstaan, flink boterhammen eten, aankleden, tanden poetsen,… Onmenselijk wat we vragen van een zesjarig kind. Wat voor een ouders zijn we toch. Pure slavernij is het wat ze moeten doen.
Althans dat is hoe die mini mensjes erover denken. Als ik naar mijn blondie kijk, zie ik nog steeds dat lieve, kleine snoetje van enkele jaren terug. Groter en ouder weliswaar, maar die kleine knuffelmeneer zit daar nog. Maar ik zie ook een sterk karakter. In volle ontwikkeling. Een persoontje dat de weg zoekt naar zichzelf en het daar best wel moeilijk mee heeft.
Want neen, zijn plan vandaag was niet om op tijd op te staan en alle dingen te doen die mama verwacht. Zijn plan was om lekker te niksen en te spijbelen van school. Maar die onmensen van een ouders laten dat niet toe. Die staan aan zijn bed te zeuren of hij er nu eindelijk uit wil komen. Een halfuur later verwachten ze dan ook nog eens dat hij klaar is om naar school te gaan.
’s Avonds begint het weer helemaal opnieuw. Hij wou nu net eens wat langer opblijven. Maar nu willen ze dat hij op tijd gaat slapen. Vreselijk toch. Hij wil graag eerst nog een glaasje water en twintig knuffels van mama en papa. Nog even zijn favoriete tv-serie kijken. En als we dan toch bezig zijn, voelt hij ineens ook nog een hongertje opkomen. Maar neen, hij wordt naar bed gestuurd zonder pardon. Zelfs wanneer hij tranen inzet, zijn ze niet te overhalen.
Zo gaat het er hier de laatste weken aan toe. Meneertje is niet tevreden. Hij wil niet op tijd gaan slapen, niet op tijd opstaan, niet zijn bordje leegeten. Hij wil liever vier koekjes dan twee en liefst nu meteen. Douchen hoeft niet, want hij is niet vuil.
Het lijstje is eindeloos. Onze zesjarige voelt het momenteel niet helemaal. En daar heeft hij het moeilijk mee. En wij ook. Elke dag gaan we door eindeloze discussies, tranen, boze en verontwaardigde blikken. Maar net zo snel als die buien opkomen, verdwijnen ze ook weer. En dan besef ik dat ook dit weer een fase is. Hopelijk eentje van korte duur dan wel.
Trui: Tiny Cottons
Mijn 5,5-jarige zit ook in die fase. Hoewel hij sowieso al een sterk karaktertje had/heeft. ? sterkte. ?
Herkenbaar 🙂 Ik probeer regelmatig op voorhand afspraken te maken en hem zelf die verantwoordelijkheid te geven om zich eraan te houden + positief bekrachtigen als hij dit ook effectief doet. Maar soms verlies ik ook mijn geduld en dan voel ik mijn maag samentrekken van frustratie. Keer zo en keer anders 🙂