Terwijl ik bij kind 1 redelijk ongerust was en ik de eerste weken vooral waakte tijdens haar slaap, leerde ik van de vroedvrouw vertrouwen te hebben in mijn kind. We lieten, vooral voor onze eigen gemoedsrust, een slaaponderzoek uitvoeren. Goed nieuws, want ze behoorde niet tot de risicogroep van kindjes met wiegendood. Hoera! Hoewel dat blijkbaar nog altijd geen risico uitsloot.
Bij kind 2 en 3 was ik veel geruster. Doordat we ook in ons nieuwe huis woonden voor mijn bevalling van kind 2 was coslapen nu wel mogelijk. Zo sloot ik ’s avonds zelf veel geruster de ogen. Maar toen bij kind 3 na enkele weken duidelijk werd dat hij vaak en massaal braakte in projectiel, kwam opnieuw dat ongeruste gevoel boven. Wat als hij braakt tijdens de slaap? En stel dat we dit niet horen? Dus kindlief sliep zowat tot 4 weken tussen ons in (weliswaar in een nestje). Na zijn operatie aan zijn maagje (pyloorotomie) was het braken verleden tijd, en gingen we opnieuw slapen zonder te veel te piekeren over wat er fout kan gaan.
En toen was er Fons… Een heerlijke brok die al in het ziekenhuis flink sliep. Perfect gezonde baby, die lekker vel kreunde en kuchte tijdens zijn slaap waardoor ik hem zelf ’s nachts voldoende hoorde om gerust te zijn. Maar eenmaal thuis gekomen bleek dat hij, net als zijn broertje, voortdurend braakte. Opnieuw in projectiel, dus begon het geloop naar radioloog en kinderarts ook bij Fons. Helaas ditmaal veel minder duidelijk en veel waziger, waardoor er tot op heden nog steeds niet uitgesloten is of het probleem al dan niet hetzelfde is als bij Jef. Een operatie heeft dus momenteel nog geen enkele zin, en is hopelijk zelfs helemaal niet nodig. Maar… het kind braakt veel en massaal, en dus slaapt deze mama alweer weinig doordat ik voortdurend waak. Zelfs nu hij dicht bij ons ligt, blijf ik schrik hebben dat er iets misgaat. We worden doorverwezen naar het UZ in Gent, maar aangezien de kinderarts daar populairder is dan de snoeplust bij mijn kinders, is er dus ook een wachtlijst. Hoera!
Omdat de weinige nachtrust die je hebt als moeder van vier, me toch wel heilig is, ging ik op zoek naar een monitor die de slaap van Fons registreert. Maar ook vooral: eentje die een signaal laat mocht er iets misgaan. Neen, een sensor die afgaat als hij braakt bestaat nog niet. Maar met de Snuza Pico, een handig apparaatje dat ik bevestig aan de pamper van Fons, kan ik zijn slaap registreren. Bovendien super handig want met een app op mijn smartphone kan ik huidtemperatuur, ademhalingsbewegingen, slaappatroon en zelfs beweging tijdens slaap opvolgen. I know… Big brother, of in dit geval big momma, is watching Fons. Maar vooral mijn innerlijk zelf is nu veel geruster als ik ’s nachts de ogen sluit na een nachtvoeding.
Neen, het toestel ging nog nooit in alarm. Gelukkig maar. Althans toch niet omdat het misging met Fons, maar wel omdat ik met mijn slaperige hoofd het toestel fout aansloot. Gelukkig, want anders heeft het geen nut als het dan ook geen foutmelding zou geven. Een kleine investering, maar ik ben zo blij dat ik dit in huis haalde. Als ik een top drie zou maken met spulletjes die je zeker niet als miskoop moet aanschouwen, dan staat deze Snuza zeker in mijn top drie!
Foto’s: Carina Kaba Photography
Monitor: Snuza Pico
Moses mand: Childhome
