Soms vraag ik me af waar de tijd naartoe is, wanneer mijn kleine jongen zo groot werd. Gisteren was hij nog een mimi baby, vandaag staat er een heuse puber naast me. Die ook nog eens besliste op zijn twaalf even groot als mij te zijn. Aan zijn voeten een stoere sneaker maat 44.
Twee weken terug startte hij ook nog eens op de middelbare school. Mijn moederhartje slaagt heel wat slagen over. Want moeder van een puber zijn, dat is je kind stapje voor stapje wat meer loslaten. Opeens gaat hij met de fiets op pad, gaat hij na school rondhangen met vrienden en is hij ineens ook echt op weg volwassen te worden.
Maar pubermoeder zijn is ook een vriend in huis hebben. Een zoon waarmee je serieuze (en minder serieuze) gesprekken kan voeren. Waar je eens mee op stap kan; of die al eens occasioneel mee kan naar een concert of feestje. Een puber zoon dat is ook een heel lieve grote broer in huis hebben, want oh wat zorgt hij met heel veel liefde voor zijn broertjes. Hij haalt de jongste al eens uit bed zodat mama nog even kan slapen. Verschoont een luier zonder morren en speelt urenlang met de kleintjes. En niemand zou die twee moeten kwaad doen of ze krijgen met hem te maken.
Een puber dat is ook een helper in huis hebben. Want wat helpt hij ons graag waar hij kan. Maar het is ook sterke meningen en verhitte discussies. Ja, een sterke mening hebben ze wel die pubers. En dat is helemaal ok. Helaas is een puber in huis ook al eens synoniem voor niet al te fantastische complimenten krijgen, want ‘je wordt toch al oud hé mama’ klinkt hier met regelmaat. Maar al bij al vind ik het helemaal geweldig en geniet ik met volle teugen van deze fase. Nu het nog even kan en hij nog niet helemaal volwassen is.
