Donderdag 5 november 2009. Na een lange werkdag lag ik languit in de zetel te genieten van een episode van ‘Private Practice’. Een beetje guilty pleasure om te ontspannen na een drukke periode en met een kleuter in huis die in een slaapweigeringsfase zat. 22u06, een tijdstip dat voor altijd in mijn geheugen gegrift staat. Telefoon. Mijn zus. In paniek. Een ongeval, mijn papa die klem zat op slechts een paar kilometer van mijn huis. Heel veel chaos en lawaai op de achtergrond.
Ik raapte vlug wat kleren bij elkaar en sprong in mijn auto. Onderweg belde ik (handenvrij) de hulpdiensten. Die konden me vertellen dat er al een melding voor dat ongeval was binnen gekomen. De vrouw aan de lijn vroeg me ook om rustig te blijven en voorzichtig te rijden. Op dat moment begon de ernst van de situatie tot me door te dringen. Maar de complete impact overviel me pas echt toen ik op de plaats van het ongeval aankwam.
Brandweerwagens overal en een wegversperring. Gelukkig mocht ik doorrijden toen ik meldde dat mijn papa en zus bij het ongeval betrokken waren. Ik sla niet snel in paniek en ben vrij nuchter. Maar het moment dat ik daar aankwam ben ik heel even ingestort. De auto van mijn papa was onherkenbaar. Ik rook benzine in de lucht en zag mijn papa levenloos in zijn auto hangen. Mijn zus was nergens te bespeuren.
Ik liep naar mijn papa toe en vertelde hem dat ik er was en dat alles goed zou komen. Hij reageerde niet. Zijn gezicht was onherkenbaar door de vele wonden van het glas en de impact. Ik was niet zeker of hij nog wel leefde zoals hij daar hing. Toen ik de ambulancier vroeg of het goed zou komen, moest hij me het antwoord schuldig blijven. Daar op dat moment kwam het besef dat ons leven voor altijd zou veranderen.
Een bestuurder die veel te snel aan het rijden was, had ingehaald op een weg waar dat niet mag en op een stuk waar de weg een draai maakte. Mijn papa zag hem nog aankomen, probeerde hem te ontwijken, maar het kwam tot een frontale aanrijding waarbij mijn papa het grootste deel van de klap opving.
Een hersenbloeding, verbrijzeld been en voet, gebroken ribben, neus, benen… Dat zijn slechts enkele van de letsels die mijn papa opliep. Of hij het zou overleven wisten we niet. Gelukkig deed hij dat wel. Omdat hij het ‘geluk’ had dat vlak na de aanrijding enkele brandweerlieden die van een oefening kwamen voorbij reden en meteen alle nodige hulp inschakelden. Die kwestie van minuten en seconden hebben wellicht zijn leven gered. Hij zat meer dan een uur klem. De hulpdiensten hebben toen ware wonderen verricht en zijn tot op vandaag mijn grootste helden.
Maar ons leven en dat van mijn papa veranderde voorgoed die avond. Ondanks lange weken in het ziekenhuis en maandenlange revalidatie werd mijn papa nooit meer hetzelfde. Hij zat gekluisterd aan een rolstoel en moest zijn zaak waar hij zoveel jaren bloed, zweet en tranen had ingestoken, stop zetten. Hij kon niet meer spelen en ravotten met zijn kleinzonen zoals hij dat voorheen zo graag deed. De impact van het ongeval strekte zich veel verder dan de impact op de avond zelf.
De andere bestuurder kwam er vanaf met een paar schrammen. Hij was dronken die avond en had nooit meer achter het stuur van zijn auto mogen gaan zitten in die toestand. Maar hij deed het toch. En veranderde door die keuze ons hele leven.
Met de feestdagen in het vooruitzicht komen er wellicht weer veel campagnes aan die waarschuwen tegen rijden onder invloed. En die kan ik niet genoeg steunen. Ik ben pro zero tolerance en voor mijn part kan dat niet snel genoeg ingevoerd worden. 1 op 4 dodelijke ongevallen in België worden veroorzaakt door bestuurders onder invloed.
Zal mijn verhaal daar iets aan veranderen? Wellicht niet. Maar al bereik ik maar 1 persoon die met dit verhaal in het achterhoofd beslist om dat glaasje toch maar te laten staan als hij nog achter het stuur moet, dan was het het vertellen meer dan waard.
