Dat dacht ik althans tijdens mijn eerste zwangerschap. Dat het een pijnlijke bedoening zou worden, en dat mogelijk niet alles van een leien dakje zou lopen, dat calculeerde ik mee in. Maar ergens idealiseer je toch dat hele gebeuren. Je verwacht jezelf niet aan het ergste scenario. En dat hoeft ook niet. Want eerlijk gezegd. Wat er ook komen zal, na ongeveer negen maanden wordt de buikbewoner geacht de veilige ruimte te verlaten. Zodat je hem/haar voor de eerste maal in jouw armen kan sluiten. En dus probeerde ik er niet te veel bij stil te staan, en genoot ik van iedere volgende stap tijdens mijn zwangerschap.
Op 32 weken vond de gynaecologe het toch nodig een bekkenmeting in te plannen. Met een mogelijks 4,6 kilo was zekerheid omtrent de doorgang niet onbelangrijk. Dat kon ik enkel toejuichten (want met dat eindgewicht voor ogen begon ook ik het af en toe warm te krijgen bij het idee dat dat kind ook effectief down there zou passeren). Maar zoals mijn toenmalige arts zei ‘was mijn lichaam perfect gemaakt om kinderen te baren, en ze te ‘werpen”. Doorgang zou breed genoeg zijn. Dus bleven we uitgaan van een natuurlijke bevalling.
36 weken: Een te hoge bloeddruk, en een risico op te veel eiwitten in de urine, begonnen stilletjes aan te wijzen op pre-eclampsie. ‘Pre-what?!’ hoor ik je denken. Wel, dat dacht ik toen ook. Zwangerschapsvergiftiging in de volksmond. Dus diende ik om de twee dagen langs te gaan bij de dokter om zeker te zijn dat de toestand stabiel bleef. En dat bleef het voorlopig ook.
37 weken: Als je dacht dat je op het einde van jouw zwangerschap leek op een heuse walrus, dan zag je mij niet tijdens mijn eerste zwangerschap. Ik had vocht op zowat iedere plaats. Daar waar ik zelfs dacht dat het fysisch niet mogelijk was. Mijn voeten leken gewoon het verlengde van mijn billen. Bye bye enkels, welkom ‘kenkels’! We volgden nog een infoavond op de materniteit (onder het motto beter laat dan nooit). Maar stilletjes aan begon ik af te tellen en te hunkeren naar mijn veel smallere babyloze lichaam.
37 weken, 2 dagen: Alsof ik het de hele dag al aanvoelde. In tegenstelling tot de andere controles ging ik nu pas laat in de namiddag met mijn gevulde potje urine richting mijn gynaecoloog. Het poetsen van de ruiten, kuisen van het hele huis, wegwerken van was en strijk waren die dag prioriteit nummer 1. Nestdrang I guess. Maar ook het feit dat mijn lichaam die dag niet meer meewerkte en ik regelmatig duizelde bevestigden wat de gynaecologe zei : de baby moet komen! De vergiftiging zet zich verder en wordt dus gevaarlijk voor moeder én kind. Dus belde ik manlief (die nog aan het werk was) met de melding dat ik snel de douche in zou springen en we richting materniteit moesten vertrekken.
En daar zaten we dan. Het voelde nu pas aan alsof alles heel erg echt werd. We kregen een baby. En die baby zou er wel eens heel erg snel kunnen zijn… Als 2 geslagen honden moesten we even bekomen. Want hoewel we beseften dat het kind ooit uit de buik zou moeten was dit toch wel een heel erg spannende bedoening. Dat manlief al die maanden het afwerken van een doopsuikermeubel had uitgesteld, wierp ik hem nu nog even voor de voeten. Maar verder was alles wel klaar. En wij dus ook!
Inleiden. Nooit bij stilgestaan dat het ook wel eens zo zou kunnen uitdraaien. Baxters, vaginale suppo’s, … Er is volgens mij geen grotere hoeveelheid legale drugs die je op zulk een korte termijn in jouw lijf gestampt krijgt als die bij een inductie. En dus ondergingen we alles. Maar na meer dan 65 uren waren we de volle 1,5 centimer ver. En leek het kind geen centimeter ingedaald. Het warme bad hielp niet meer met het opvangen van de contracties, en dus besloot ik te gaan voor een epidurale verdoving. Maar helaas schoten we niet op. Er werd beslist een spoedkeizersnede te houden. Eerlijk, het kon me geen barst meer schelen hoe of wat. Ik wou het kind uit me en veilig en wel platknuffelen. Ik had het meer dan gehad. En dus werd die vrijdagavond om iets over 18u Marie Van Gaeveren geboren. 10/12/10 zal voor ons altijd een datum met een wel heel erg bijzondere betekenis blijven.
Of ik een trauma heb overgehouden aan mijn bevalling? Absoluut niet! Of ik het me anders had ingebeeld? Zeker en vast! Maar ook daar kan ik wel mee leven! Het draait helaas niet altijd uit zoals wij het uitstippelen bij een bevalling. En we waren vooral dolgelukkig dat kindlief, en ikzelf, na enkele dagen herstel weer ok waren.
Ik deel dit niet om zwangere dames bang te maken. Nog minder om een ideaalbeeld te doorprikken. Wel om iedere dame een hart onder de riem te steken. Want of het nu vlot of minder vlot gaat. Of jouw kind natuurlijk geboren wordt of met een (spoed)keizersnede. Je hebt dit zelf niet in de hand. Je kan enkel je best doen. Maar helaas zijn er soms medische factoren die meespelen, waar je zelf geen invloed op hebt.
Ook mijn andere 2 kindjes werden uiteindelijk keizerlijk op de wereld gezet. Ook nummer 4 zal op deze manier het eerste daglicht zien. Neen, ik voel me niet schuldig dat het zo liep. En neen, ik heb niet het gevoel dat ik faalde. Ik droeg telkens 9 maanden met veel liefde mijn kind. Maar wat de bevalling betreft werkt mijn lichaam werkt iets minder mee. Dus ik ben vooral dankbaar dat onze medische (westerse) wereld dit alternatief kan bieden. En dat mijn kinders hierdoor veilig en wel ter wereld gebracht werden/worden.
Foto’s: Carina Kaba Photography
Mooi geschreven, toch even een vraagje.. mij is het aangeraden geweest na 3 keizersnedes te stoppen en dat hoor ik wel vaker. Is een vierde dan toch oke via keizersnede?
Groetjes
Goeiemiddag! Wel, mijn gynaecoloog wil hier geen aantallen op ‘plakken’ maar zegt dat dit vooral afhankelijk is per persoon. Herstel, eventuele vorming van littekenweefsel, … zijn allemaal factoren die bijdragen tot een eventueel probleem bij een volgende sectio. Ik kreeg een effectieve go, maar ik zou zeker even afstemmen bij jouw gynaecoloog of er (indien de wens er is) een medische reden is om het niet te doen. Veel succes 😉