Al meer dan 8 jaar lang mogen we elkaar besties noemen. Acht fantastische, hilarische, zotte jaren. We beleefden heel wat af samen. We hebben gebulderd van het lachen en af en toe ook op elkaars schouder uitgehuild. Door dik en dun en vooral met heel veel humor, bleef onze vriendschap groeien.
Die vriendschap was niet het enige dat groeide. Ook onze gezinnen deden dat. Waar we toen onze vriendschap begon samen drie kids hadden, is dat getal intussen uitgegroeid naar acht! Yup acht! We weten hoe dat klinkt. Acht kids, dat zijn minstens zes paar handen tekort.
Vooral wanneer we het briljante plan hebben op stap te gaan met onze voltallige kroost. Het grote voordeel is: je hebt meteen overal plaats, want mensen gaan instant lopen bij het zien van zo een bende. Horen doen ze ons ook overal. Laat ons zeggen dat samen op restaurant gaan dan ook steevast zonder kids gebeurt.
Regelmatig hebben we ook het briljante plan alle acht die kids samen op de foto te vereeuwigen. Want zeg nu zelf, schattiger wordt het toch niet! Think again. Enkele driftbuien, ruzies en builen later, vragen we ons af waarom we dat in hemelsnaam ook alweer een goed idee vonden.
Bestie dates waar onze kids bij zijn klinken ook steevast alsof we lijden aan een ernstige vorm van Tourette. Want gegarandeerd heeft minstens de helft van de kinderen op dat moment ruzie, een ongelukje of vinden ze gewoon dat moeders niet horen te praten wanneer zij erbij zijn. Telefoon gesprekken voeren, dat proberen we zelfs niet meer. Want dat klinkt dan een beetje zo: ‘Hé, hoe gaat het. Zeg, ik was aan het denken…. KOM DAAR AF! Dus ik was aan het denken… STOP MET JE BROER TE SLAAN!’. Juist ja, zoiets dus. Lang leve Whatsapp!
Maar verder genieten we ook wel volop van die bende. Want hé, we maken nu eenmaal fantastische kinderen, meestal dan :-p Wanneer we afspreken, is er aan speelkameraadjes geen gebrek. En ook al zit onze eettafel bij brunches meer dan vol, zo een gezellige luide bende, daar heb ik altijd van gedroomd.
Ondanks dat we volop genieten, dromen we toch ook wel eens van een toekomst waarin we rustig op ons terras aan de rosé kunnen zitten, zonder dat we twintig keer recht moeten springen om in te grijpen. Maar ach, wellicht gaan we het nog wel missen dan. Misschien :-p
