394 dagen geleden begon ons avontuur samen. Jij kwam ter wereld en onze liefde was instant. Zo intens, zo puur. Je houdt ervan om heel dichtbij te zijn. Tegen me aan liggen is het liefste wat je doet. Liefst heb je me altijd vlak bij je.
En daar geniet ik zo intens van. Jij, mijn laatste baby. Je groeit zo snel, de tijd glipt door onze vingers. Ze zeggen dat ’time a thief’ is en niets is minder waar. Vanaf dag 1 genoot je ervan vastgehouden te worden. Vlak na je geboorte hapte je meteen naar eten. De borstvoeding verliep dan ook vlekkeloos. Je huilde nooit en was een meer dan tevreden baby.
Maar toen er op zes maand vaste hapjes bij kwamen, veranderde dat allemaal snel. Mijn kleine koemelk allergische baby die elke andere vorm van melk dan borstvoeding weigert. En dat nu na een jaar nog steeds doet. Hele en halve nachten lig je bij mij om je honger te stillen. Ik voed je met heel veel liefde. Maar de vermoeidheid slaat ook heel hard toe de laatste tijd. Nachten met gemiddeld vier uur slaap, beginnen er stilaan in te hakken. Je wordt wakker omdat je honger hebt, maar een grote eter ben je overdag nu eenmaal niet. Er is weinig wat je lust of je geen krampjes bezorgt. Dus vul je ’s nachts je buikje.
Dat het nu stilaan wel genoeg is geweest, hoor ik regelmatig. Dat het mijn eigen schuld is omdat ik eraan toegeef. Dat hij wel andere melk zal drinken als ik stop met borstvoeding geven.
Maar ook dat mijn hart breekt als ik eraan denk dat te doen. Het voelt voor mij als ‘cutting the cord’, helemaal opnieuw. Moederschap dat is beetje per beetje loslaten. Maar nu even nog niet. We komen er wel, hij en ik…
Foto’s: Carina + David
